Nacida en Gia Dinh, perto de Saigón (hoxe Cidade Ho Chi Minh, Vietnam) poucos días antes de comezar a Primeira Guerra Mundial, Marguerite Duras foi novelista, guionista e directora de cine. Publicou 47 libros, escribíu 13 obras teatrais (orixinais e adaptadas) e participou en 21 películas.
En 1984 (en 2014 celebramos o trixésimo aniversario da súa publicación), Marguerite Duras publicou “O amante”, unha especie de autobiografía poética na que narra episodios da súa infancia en Indochina. Esta obra valeulle o Premio Goncourt, o máis prestixioso premio literario de Francia e foi traducida a cuarenta idiomas, un éxito que se multiplicou coa estrea da película de Jean-Jacques Annaud. A narrativa de Duras xoga profusamente cos límites entre o escrito e o vivido; a súa literatura viaxa constantemente da paixón exótica, á obsesión pola morte, á memoria, ao olvido, ao inevitable amor, aínda que sexa ilícito.
Foi quizáis a muller máis activa e inqueda e a autora máis plural e diversa da súa época. Unha renovadora do teatro, a novela e o cine do seu tempo, unha axitadora política e cultural que se atreveu a romper as cadeas e as convencións moito antes de que os cachorros de Maio do 68 prohibiran prohibir. A súa biografía estivo feita de idas e voltas, e a súa obra de mundos lonxanos e íntimos, moi pouco transitados pola literatura, especialmente pola literatura escrita por mulleres. Duras elexíu o seu seudónimo en homenaxe á cidade francesa onde vivíu brevemente nos anos vinte. Inventou unha forma de vida nova, libre, femenina e feminista, solitaria e colectiva, divertida e polémica, feita de excesos, renuncias e liberdade, de militancia e axitación.
En 1984 (en 2014 celebramos o trixésimo aniversario da súa publicación), Marguerite Duras publicou “O amante”, unha especie de autobiografía poética na que narra episodios da súa infancia en Indochina. Esta obra valeulle o Premio Goncourt, o máis prestixioso premio literario de Francia e foi traducida a cuarenta idiomas, un éxito que se multiplicou coa estrea da película de Jean-Jacques Annaud. A narrativa de Duras xoga profusamente cos límites entre o escrito e o vivido; a súa literatura viaxa constantemente da paixón exótica, á obsesión pola morte, á memoria, ao olvido, ao inevitable amor, aínda que sexa ilícito.
Foi quizáis a muller máis activa e inqueda e a autora máis plural e diversa da súa época. Unha renovadora do teatro, a novela e o cine do seu tempo, unha axitadora política e cultural que se atreveu a romper as cadeas e as convencións moito antes de que os cachorros de Maio do 68 prohibiran prohibir. A súa biografía estivo feita de idas e voltas, e a súa obra de mundos lonxanos e íntimos, moi pouco transitados pola literatura, especialmente pola literatura escrita por mulleres. Duras elexíu o seu seudónimo en homenaxe á cidade francesa onde vivíu brevemente nos anos vinte. Inventou unha forma de vida nova, libre, femenina e feminista, solitaria e colectiva, divertida e polémica, feita de excesos, renuncias e liberdade, de militancia e axitación.
Texto elaborado a partir de "Marguerite Duras: una vida deshojada" de Mariana Guzzante en Los Andes, 01/03/2014 e "Marguerite Duras, año 100" de Miguel Mora en El País, 05/04/2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario