A escritora Francisca Aguirre recibíu o Premio Nacional de las Letras Españolas 2018.
O premio concédeo o Ministerio de Cultura y Deporte e distingue o conxunto do labor literario, en cualquera das linguas do Estado, dunha-dun autora-o español, cuxa obra estea considerada como parte integrante do conxunto da literatura española actual.
O xurado premiou esta obra por “estar a súa poesía (a máis machadiana da xeración do medio século) entre a desolación e a clarividencia, a lucidez e a dor, musitando (máis que dicindo) palabras situadas entre a conciencia e a memoria”.
Francisca Aguirre (Alicante, 1930), é filla do pintor Lorenzo Aguirre, a quen lle adicou o poemario "Trescientos escalones". É nai da tamén poeta Guadalupe Grande.
O seu primeiro poemario, premio de poesía Leopoldo Panero, foi "Ítaca". Desde entón, agás na década dos 80, a autora seguíu publicando a súa obra ininterrumpidamente. Gaña o Premio Nacional de Poesía en 2011 co poemario "Historia de una anatomía" (2010), libro co que gañou o premio Miguel Hernández 2010.
É autora de "Ensayo General" (Premio Esquío 1995), "Pavana del desasosiego" (Premio María Isabel Fernández Simal 1998), "Ensayo General. Poesía completa 1966-2000", un tomo con todos os libros de poemas escritos até o 2000 que obtén en 2001 o Premio da Crítica Valenciana ao conxunto dunha obra, "Nanas para dormir desperdicios" (Premio Alfons el Magnànim 2007) e "Historia de una anatomía" (2010) polo que recibíu o Premio Internacional de Poesía "Miguel Hernández-Comunidad Valenciana" e o Nacional de Poesía en 2011.
É autora do libro de relatos "Que planche Rosa Luxemburgo", Premio Galiana en 1994 e do libro de recordos "Espejito, espejito". As súas obras foron traducidas ao francés, italiano, portugués e árabe.
Lévate en préstamo os libros de Francisca que temos á túa disposición na Biblioteca Central Rialeda e goza coa súa lectura. Parabéns, Francisca!!!
O premio concédeo o Ministerio de Cultura y Deporte e distingue o conxunto do labor literario, en cualquera das linguas do Estado, dunha-dun autora-o español, cuxa obra estea considerada como parte integrante do conxunto da literatura española actual.
O xurado premiou esta obra por “estar a súa poesía (a máis machadiana da xeración do medio século) entre a desolación e a clarividencia, a lucidez e a dor, musitando (máis que dicindo) palabras situadas entre a conciencia e a memoria”.
Francisca Aguirre (Alicante, 1930), é filla do pintor Lorenzo Aguirre, a quen lle adicou o poemario "Trescientos escalones". É nai da tamén poeta Guadalupe Grande.
O seu primeiro poemario, premio de poesía Leopoldo Panero, foi "Ítaca". Desde entón, agás na década dos 80, a autora seguíu publicando a súa obra ininterrumpidamente. Gaña o Premio Nacional de Poesía en 2011 co poemario "Historia de una anatomía" (2010), libro co que gañou o premio Miguel Hernández 2010.
É autora de "Ensayo General" (Premio Esquío 1995), "Pavana del desasosiego" (Premio María Isabel Fernández Simal 1998), "Ensayo General. Poesía completa 1966-2000", un tomo con todos os libros de poemas escritos até o 2000 que obtén en 2001 o Premio da Crítica Valenciana ao conxunto dunha obra, "Nanas para dormir desperdicios" (Premio Alfons el Magnànim 2007) e "Historia de una anatomía" (2010) polo que recibíu o Premio Internacional de Poesía "Miguel Hernández-Comunidad Valenciana" e o Nacional de Poesía en 2011.
É autora do libro de relatos "Que planche Rosa Luxemburgo", Premio Galiana en 1994 e do libro de recordos "Espejito, espejito". As súas obras foron traducidas ao francés, italiano, portugués e árabe.
Lévate en préstamo os libros de Francisca que temos á túa disposición na Biblioteca Central Rialeda e goza coa súa lectura. Parabéns, Francisca!!!
Definitivamente amo
el escándalo deslumbrante de la vida.
Muy pocos paraísos comparables
al asombro que nos regala la existencia:
torpe, desesperada, incomprensible,
audaz, consoladora, inabarcable:
vida y dulzura, esperanza nuestra.
(La herida absurda)
Fonte: mecd.bog.es
No hay comentarios:
Publicar un comentario